خنده خورشید

من صاف تر از آینه و آب ندیدم  

همچون دل پاک تو در این قاب ندیدم 

یک عمر دویدم پی آرامش خاطر 

آرام تر از روی تو در خواب ندیدم 

بلبل ز تماشای گل آرام نگیرد 

اما چو دل از روی تو بی تاب ندیدم 

در میکده ها روز و شبم را گذراندم 

مانند تو مخمور ٬ می ناب ندیدم 

کردم چه گناهی و تو از من بگذشتی 

بخشنده تر از دست تو ارباب ندیدم 

یک لحظه عتاب تو به صد گنج نیارزد 

جانم به فدایت شود ٬ این باب ندیدم 

دنیا پی خالند و خطند و می و مطرب 

چون خنده خورشید به محراب ندیدم