لعبت مستور

یار من از بخت خوش مثل یکی حور بود 

حُسن و ملاحت نگو خود مَه منظور بود 

سایه اندام او سنگ به هم می شکست 

نه به غلط گفتم او خوبتر از حور بود  

شعر و غزل می سرود چونکه زبان می گشود 

در صف نطقش هزار شاعر مشهور بود 

شهد و عسل خوردم از کندوی کامش بسی 

بس که به دور گلش گردش زنبور بود

زلف پریشان نکرد ٬ دست نیافشاند و پای 

از بدِ این روزگار ٬ لعبت مستور بود 

گاه که می دیدمش خوب به چشم دلم 

در دل تنگ حجاب مرمری از نور بود  

حوروشان روز و شب غبطه به او می خورند

بس که به خورشید کرد ناز ٬ که مغرور بود