شعله

 

شعله ای دارم که دل را گرم و روشن می کند 

شوره زار  زندگی  را  باغ  و  گلشن  می کند 

                                                آهوی چشمش خرامان می رود در لاله زار 

                                                پلک چون بر هم زند٬  آرام  مسکن می کند 

موجهای  غم  نمی گیرند  دریای  دلم 

ساحل امن وجودش را چو بر من می کند 

                                                روی آرامش  نمی بینم  اگر  برگردد او 

                                                با نگاهش جان عاشق را مزین می کند 

من غریبم در میان دوستان٬ اندوه نیست 

او به لبخندی مرا ایمن ز دشمن می کند 

                                               راه و رسم عاشقی از  مهر  او  آموختم 

                                               مهرورزیدن نشان از خوب بودن می کند 

تا نگاه از آسمان  بگرفته ام  بر روی او 

چشم خورشید از فروغ شعله دیدن می کند