عشق حرام است!

فریاد که در ملک ادب عشق حرام است

دل را بکن از سینه که بی عشق تمام است 

اندوه شرف یافته بر شادی عجب نیست

خون گریه کن از غصه که ایام به کام است  

آواز مخوان بلبل سرمست که در باغ

گل در قفس غنچه پژمرده به دام است 

مطرب مزن این ساز که گوش شنوا نیست 

برخیز و به ساز دگران رقص کدام است؟! 

ساقی مده در دست من مست دگر جام

پستی شده سرمستی و در اوج مقام است  

ای یار پریچهره ز من روی بپوشان

بر محرم دل دیدن موی تو حرام است!  

با کس سخن از عشق مگو چون سخن راست

منسوخ شده ، دور دروغ از کف و بام است  

خورشید به ظلمتکده مان نور بتابان

بی نور تو آزاد شدن فکرت خام است