باز آمدی

باز  آمدی  باز  آمدی 

با  عشوه و ناز آمدی  

جانم  به  قربانت چرا 

با این همه راز آمدی؟ 

                                  مُردم  من  از  دلواپسی 

                                  چشمم به در تا کی رسی 

                                  دردم   نگفتم   با  کسی 

                                  تا  پیش  من  باز آمدی! 

خورشید من شب را ببر 

گرمم  کن  از  نور بصر 

شادی   بیاور   از  سفر 

کاین دل به پرواز آمدی!

ماه رو

 

دلم در بند گیسوی کمندی است 

                         عنانم دست یار قد بلندی است 

حواسم پرت چشمان سیاهش 

                    زبان الکن تر از آهوی بندی است 

                                                     نمی دانم  بگویم  یا نگویم 

                                                     که من دیوانه آن ماه رویم 

اگر پیشش روم آتش زند جان 

                      اگر او را  نبینم  گیج  و  حیران 

سلامم را رسان بر روی ماهش 

                    که بیش ازاین ندارد دوری امکان 

                                                     نمی دانم  بگویم  یا نگویم 

                                                     که من دیوانه آن ماه رویم 

مرا دیوانگی افزون تو کردی 

                   به چشمان سیاه افسون تو کردی    

که ماه از روی تو رونق گرفته 

                  مرا خورشیدجان مجنون تو کردی 

                                                   نمی دانم  بگویم  یا نگویم 

                                                   که من دیوانه آن ماه رویم 

تولد

من امروز ۴۳ ساله شدم. هر سال در بیستم اردیبهشت احساس می کنم چیزی درمن بیشتر شده است. سنم ٬ عقلم ٬ احساسم ٬ اراده ام ٬ تجربه ام ٬ سوادم ٬ خوبی هایم ٬ بدی هایم . . . شاید هم آرزوهایم!  

راستی بزرگی انسان به اندازه بزرگی چیست؟ من که فکر می کنم آرزوهای هر انسان معرف وجود و هستی اوست! آرزو یعنی خواستن ٬ یعنی طلب کردن ٬ یعنی تلاش برای رسیدن و مگر انسان جز خواستن و طلب کردن و تلاش برای رسیدن است؟ همه جوانب وجود ما برای نیل به چیزی است که آرزویش را داریم و این آرزو هر چه بزرگتر و ارزشمندتر و والاتر باشد ٬ نشان می دهد که ما انسانتریم! 

من امروز آرزویی دارم. آرزوی بزرگی. آرزویی بسیار بزرگ و ارزشمند! . . . آرزوی شما چیست؟ 

خدایا

 

خدایا  من چه خاکی  بر سرم  باید  بریزم 

                                          که رویش را به روی من بگرداند عزیزم 

خدایا  طاقت  دوری  او  دیگر  ندارم 

                                            اگر روی چو ماهش را نبینم هیچ چیزم 

خدایا سایه اش را از سرم برچیده آن سرو 

                                          نمی دانم  از این پس  در پناه که  گریزم 

بیا  ناز  نگاهت را کشم ٬ دردت  به جانم 

                                        که از درد تو با صد درد بی درمان ستیزم 

خرامان رفتی از چشم تر من همچو  طاووس 

                                   شتابان در پی ات آهوصفت در جست و خیزم 

خدایا جان من بستان که شاید بار دیگر 

                                         ملاقاتش نصیب  دل  شود  در رستخیزم 

به سرآمد دو روز عمر و خورشید از برم رفت 

                                       نمی دانم  چه  خاکی  بر سرم  باید  بریزم 

آرزوی من و دل

 

آرزوی من و دل هر دو محال است محال 

                                          برسم من به وصال تو خیال است خیال 

سر  سودای   توام   کرد   مرا  سودایی 

                                      عقل از اندیشه تو رو به زوال است زوال 

نکنم  ناز  من  ابریشم  موهای  تو  را 

                                          جان من بی تو گرفتار ملال است ملال 

گاه گاهی به نگاهی  تو  مرا  مهمان کن 

                                          که نظر بازی عشاق حلال است حلال 

پاکی از قلب  پر از مهر تو  مفهوم گرفت 

                                        روی زیبای تو معنای جمال است جمال 

من  اگر  ذره  ناچیزم  و  تو   خورشیدی 

                                     قصدم از چون و چرا نیل کمال است کمال 

عقل می گوید از این ورطه برون آی برون 

                                   آرزوی من و دل هر دو وصال است وصال