بهشت رویایی

  

دل ندارد چرا شکیبایی 

از تو ای دلبر تماشایی 

            روز اول که دیدمت گفتم 

            نیست مانند تو  فریبایی 

                        چشم از دیدنت نشد سیراب 

                        چشمه     لایزال    زیبایی 

                                     این همه دوری از تو کافی نیست؟ 

                                      یا    بیا    یا    برو   به  تنهایی 

                                                    بی تو  از  زندگی  گریزانم 

                                                    کاش دستت به خون بیالایی 

                                     دل ازاین جهل و خودپسندی مُرد 

                                     زنده ام   کن  به  لطف  دانایی 

                        شعر می گویدم نه من او را 

                        به همین  سادگی و شیوایی 

            دل من خون شد و نمی گویم 

            دست بردار از این دل آرایی 

تا که خورشید قبله گاهم شد 

در بهشتم ٬  بهشت رویایی 

کار دل

 

بتاب از هر طرف ای آفتابم 

که روی از روی ماهت برنتابم 

        من از چشم تو می بینم جهان را 

        نگاهم کن که خود را باز یابم 

                دلم بردی به مژگان سیاهت 

                از این دلدادگی غرق ثوابم 

                         من از آن درد بی درمان که دانی 

                         نمی میرم ٬ مگر گیرم جوابم 

                                  زبانم بند می آید بگویم 

                                  میان کهنه و نو در عذابم 

                                          غزل با عشق می گویم بدانید 

                                           ندارد کهنه و نو عشق نابم 

                                                   مرا خورشید در کار دل انداخت 

                                                   همین بوده است و باشد انتخابم 

دلبند

 

به خداوندی خدا سوگند 

من ندیدم شبیه تو دلبند 

جان عشاق می رسد بر لب 

آن زمانی که می زنی لبخند 

تا دهان باز می کنی به سخن 

در دلم آب می شود صد قند 

از خرامیدنت همین کافی است 

افکند سر به زیر سرو بلند 

عاشقان در کمین چشمت٬ تا 

با نگاه افکنی به هر یک بند 

من ِ مجنون ولی ندارم تاب 

تا به مویت نگیریم به کمند 

تو بر افلاکی و منم در خاک 

لیک دلهایمان زده پیوند 

من جفا کردم و وفا دیدم 

شرم دارم ببینمت یکچند 

شعله آتشت چرا خورشید 

دل نسوزاندم شبیه سپند؟  

هر کس رویایی دارد!

هر کس رویایی دارد 

                     رویای باران خاک است 

                                                     و  

                                                        رویای گل خورشید  

                     رویای آهو دشت است  

                                                     و  

                                                        رویای کبوتر آسمان 

هر کس رویایی دارد 

                     رویای مادر فرزند است 

                                                     و 

                                                        رویای باغ میوه  

                     رویای سنگ کوه است 

                                                     و 

                                                        رویای رود دریا  

هر کس رویایی دارد 

                     رویای زبان گوش است 

                                                    و 

                                                       رویای دل محبت 

                     رویای چشم نگاه است  

                                                    و 

                                                       رویای دست ٬ دستی دیگر 

هر کس رویایی دارد 

                     رویای دیوار درخت است  

                                                     و 

                                                        رویای خیابان سکوت 

                     رویای پنجره باد است 

                                                     و 

                                                        رویای حنجره فریاد 

هر کس رویایی دارد 

                    رویای اقتصاد عدالت است  

                                                     و  

                                                         رویای سیاست پاکی 

                    رویای دین حقیقت است 

                                                     و 

                                                         رویای دنیا شادی 

 هر کس رویایی دارد 

                    رویای خاکستر آتش است 

                                                    و 

                                                       رویای زندانی حرمت 

                     رویای مرگ زندگی است 

                                                    و 

                                                      رویای انسان آزادی  

هر کس رویایی دارد  

                   آری هر کس رویایی دارد 

                                                   اما 

                                                       رویای هیچکس به بزرگی رویای من نیست 

                              چون 

                                     رویای من تویی . . . تو! 

خوش به حال دلم!

 

خوش به حال دلم که با دل توست 

قبله اش رو به سوی منزل توست 

                                چشم های دلم ٬ که بگشایند 

                                آنچه می بیند او شمایل توست 

                اینچنینم مبین که می بینی 

                پای عقلم هنوز در گِل توست 

                                        سالها هم ٬ اگر سکوت کنم 

                                        چشم دریایی ام به ساحل توست 

                                                            جان به جانم کنند می گویم  

                                                            دل من کشته مُرده دل توست 

                      این غزل های تَر که می خوانی

                      کار من نیست نیست٬ حاصل توست 

                                    بوی مهرت مشام جان پُر کرد 

                                    وای بر حال ِآن که غافل توست 

                            آنچه بگذشته بین ما ٬ بگذشت 

                            آنچه نگذشته است محمل توست 

                                                    گوشه چشمی اگر کنی خورشید 

                                                    عاشق خسته در مقابل توست