وقتی نگاهت می کنم!

 

وقتی  نگاهت  می کنم  آرام  می گیرد دلم 

چشمم به راهت می کنم آرام می گیرد دلم 

                          وقتی که بعد از این همه سرگشتگی٬ یک ثانیه 

                           سر  در  پناهت  می کنم   آرام   می گیرد   دلم 

                                               وقتی  زلیخای دلم غرق  جمالت  می شود 

                                               یوسف به چاهت می کنم آرام می گیرد دلم 

وقتی که باران می زند بر شیشه چشمم٬ نظر 

بر  روی  ماهت  می کنم  آرام  می گیرد  دلم 

                                               وقتی به آتش می کشد غم٬ برگ خشک طاقتم 

                                               مِهرِ   گیاهت   می کنم   آرام   می گیرد   دلم 

                       وقتی دروغ از هر طرف بیخ حقیقت می زند 

                       ترک  بلاهت  می کنم   آرام   می گیرد  دلم 

خورشید می سوزم من از هُرم نگاهت ٬ بندگی  

چون  پادشاهت  می کنم   آرام   می گیرد  دلم 

خواستم از دل تو دل بکنم باز نشد!

 

خواستم از دل تو دل بکنم باز نشد 

خواستم قید نگاهت بزنم ٬ باز نشد 

                                                       خواستم فاش کنم راز دلم را یک روز 

                                                       کار  امروز  به  فردا  فکنم ٬ باز نشد 

خواستم بی سر و سامانی بلبل گویم 

چشمم افتاد به سرو چمنم ٬ باز نشد 

                                                       خواستم چشم بر آن ماه درخشان بندم 

                                                       شب شد و ظلمت این انجمنم ٬ باز نشد 

خواستم لب به لبت بیشتر از این نشوم 

دل  بر آمد  به فغان از سخنم ٬ باز نشد 

                                                       خواستم درد غریبی به غریبان گویم 

                                                       یادم آمد که تو هستی وطنم٬ باز نشد 

خواستم یار در آغوش نگیرم دیگر 

چشمم افتاد به تو سیمتنم٬ باز نشد 

                                                      خواستم  باده چشم تو  ننوشم خورشید 

                                                      دیدم افسوس خورد جان و تنم باز نشد 

روح مهربان

 

ای روح مهربانت چون قطره قطره باران 

دستم  به دامنت ٬ بار  بر  قلب  مهربانان 

                  آن پلک دلفریبت آهسته تر به هم  زن 

                  شاید  به هم  بلرزد دلهای  بی قراران 

                                    لب را اگر ببندی ٬ چشمت زبان گشاید 

                                    چشمت مبند  دیگر ٬ بر ما  امیدواران 

                                                     بازآ  که دل  ندارد غیر از تو آشنایی 

                                                     می میرد از غریبی در شهر آشنایان 

                                    حیف است اگر گذاری پا بر زمین ٬ بیا و 

                                    پایت  گذار  هر دم  بر  چشم  خاکساران 

                  چشم  طمع  ندارم  من  بر  بهشت  موعود 

                  چون با تو بهتر از حور٬ من در بهشتم الان 

خورشید بی تو هرگز کام از جهان نگیرم 

حتی   اگر   بمیرم   در  دست   کامکاران 

روی تو

 

ندیدم  بهتر  از  روی تو  رویی 

گل از روی تو می سازند گویی 

                                                        اگر سرگشته کوی تو هستم 

                                                        نباشد بهتر از کوی تو کویی 

خرامان می روی از پیش چشمم 

مرو آهوی وحشی سو به سویی 

                                                       قدت موزون تر از سر روان است 

                                                       چمن  بی تو  ندارد  رنگ و رویی 

جهان را می توان در چشم تو دید 

ندارم   جز   نگاهت   آرزویی   

                                                       کمندت قتلگاه عاشقان است 

                                                       چه یلهایی اسیر طره مویی! 

من از عطر تن تو خود شنیدم

که گلها از تو می گیرند بویی 

                                                      تو از هر مهربانی مهربان تر 

                                                      فرشته  از تو دارد  نرم خویی 

نگاهت را مگیر از چشم خورشید 

شراب  ناب  دیگر از  که  جویی؟ 

                                                     ولی این ساقی  مست  دل انگیز 

                                                     چو بگریزد مخواه از او سبویی 

دلتنگی

 

دل بیچاره ام این روزها تنگ است٬ می دانی؟ 

حدیث  آرزومندی  تو  از رویم  نمی خوانی؟! 

          قدم  آهسته تر  نِه  بر  دلِ  ترد  و  بلورینم 

          که شاید  تکه هایش را بچسبانم  به آسانی 

                    نمی خوانم من ازچشمت دل ازمن کنده ای یا نه 

                    من  اما  دل  نکندم  از  نگاه  تو  ٬ به  فرمانی  

                              نمی گویم که غمگینم  اگر صد سال هم  گریم 

                              که تو هر دم  در آغوش  خیالم ٬ شادتر  مانی 

                                       نیابد عشق تو پایان ٬ در این قلب پر از اندوه 

                                       هزاران  سال  اگر  با من ٬ نخندی و نخندانی 

                                               صدایم کن دوباره تا سکوت از خانه بگریزد 

                                                زبانم  بی  صدایت ٬ بند  می آید  به  آسانی 

                                                        مپوشان روی زیبایت  که  نور دیده  مایی 

                                                        چگونه چشمِ را بندیم بر خورشید نورانی؟