لب فرو بند

  

لب  فرو بند ٬ زبان جایگه  راز  تو  نیست 

بال مگشا که قفس عرصه پرواز تو نیست 

        سخن از عشق  مگو ٬ کوردلان  بدبین اند 

        بلبل ٬ این دشت سیه صحنه آواز تو نیست 

                چشمهاشان همه حیز است و زبانهاشان تیز 

                پیش این دون صفتان جای تو و ناز تو نیست 

                         دُر  بی  مثل  و  مثالی ٬  صدف  دریا  گیر 

                         بیش ازاین مانده مرداب سرافراز تو نیست 

                                  دل تو نرمتر از برگ گل است ای محبوب

                                 همره تیغ به دستان مشو همساز تو نیست 

                                         هر  که  مانند  تو ٬  مویی  و  میانی  دارد 

                                         درحجاب است که چشم همه غماز تو نیست  

                                                  غم  دل  با  که  توان  گفت  در این  تاریکی؟ 

                                                  جز به خورشید که آن هم غلط انداز تو نیست 

افسونم تو کردی

 

تو می دانی که افسونم تو کردی 

بگو  لیلی  که مجنونم  تو کردی 

                    حذر از  فتنه  چشمت  نکردم 

                    زدی پلکی و مفتونم تو کردی 

                                        دلم  پر  بود  از  غم های عالم 

                                        به یک غمزه دگرگونم تو کردی 

                                                            تو پرسیدی که  آیا  دارمت  دوست؟ 

                                                            چه گویم زین سخن چونم تو کردی؟ 

دلت در دست این مسکین نهادی 

ز  گنج  عشق  قارونم  تو کردی 

                   قدم خم گشته بود از بار اندوه 

                   به یک لبخند موزونم تو کردی 

                                      به خورشیدت قسم من خاک بودم 

                                      سفیر  چرخ  گردونم  تو  کردی 

                                                         ولی اشکم هنوز از دیده جاری است 

                                                         چو  آب  از  چشم  بیرونم  تو کردی! 

در چشم منی

 

هر کار که می کنم تو در چشم منی 

می بینمت ای سرو٬ روان در چمنی 

                     یک لحظه تو از خاطر من دور نئی 

                  چون خون به رگی و همچو روحم به تنی 

                                                   از چشم خمار تو دمادم مستم 

                                                با ناوک مژگان به دلم زخم زنی 

بی حس حضور تو غریبم همه جا 

انگار برای من تو مثل وطنی 

                  جان و دلم از موی تو آشفته تر است 

                  ایکاش به این بی سر و پا  سر بزنی 

                                           بد جور دلم به حال دل می سوزد 

                                           بیچاره نداند که تو دل می شکنی 

بغضی است گلوگیر مرا ٬ می دانم 

یک روز بگیرد از من این خویشتنی

                 جسمم قفس است و مرغ روحم دائم 

                    پرواز کند به نزد شیرین دهنی 

                                         هر روز در آسمان دل خورشیدی 

                                          شب نیز درآ که شمع هر انجمنی 

باز آمدی

باز  آمدی  باز  آمدی 

با  عشوه و ناز آمدی  

جانم  به  قربانت چرا 

با این همه راز آمدی؟ 

                                  مُردم  من  از  دلواپسی 

                                  چشمم به در تا کی رسی 

                                  دردم   نگفتم   با  کسی 

                                  تا  پیش  من  باز آمدی! 

خورشید من شب را ببر 

گرمم  کن  از  نور بصر 

شادی   بیاور   از  سفر 

کاین دل به پرواز آمدی!

ماه رو

 

دلم در بند گیسوی کمندی است 

                         عنانم دست یار قد بلندی است 

حواسم پرت چشمان سیاهش 

                    زبان الکن تر از آهوی بندی است 

                                                     نمی دانم  بگویم  یا نگویم 

                                                     که من دیوانه آن ماه رویم 

اگر پیشش روم آتش زند جان 

                      اگر او را  نبینم  گیج  و  حیران 

سلامم را رسان بر روی ماهش 

                    که بیش ازاین ندارد دوری امکان 

                                                     نمی دانم  بگویم  یا نگویم 

                                                     که من دیوانه آن ماه رویم 

مرا دیوانگی افزون تو کردی 

                   به چشمان سیاه افسون تو کردی    

که ماه از روی تو رونق گرفته 

                  مرا خورشیدجان مجنون تو کردی 

                                                   نمی دانم  بگویم  یا نگویم 

                                                   که من دیوانه آن ماه رویم