غزل

 کاش می مردم ولی آن اشک گرمت را نمی دیدم     

 لرزش آن شانه های ناز و نرمت را نمی دیدم  

کاش چشمم کور می شد سرو قدت را در این طوفان 

گاه این سو گاه آن سو گاه شرمت را نمی دیدم 

من از میان شعرها به غزل علاقه عجیبی دارم. شاید به خاطر این باشد که پنج سالی را در شیراز با حضرت حافظ و جناب سعدی محشور بوده ام. شاید هم به خاطر روحیه ما ایرانی ها باشد که گل مان با هنر عجین است و از فرش زیر پایمان گرفته تا طرز حرف زدنمان عرصه هنرنمایی است! یادم هست جایی خوانده ام که ایرانیان به زبان شعر سخن می گویند و بر فرشهای نفیس (بخوانید آثار هنری) راه می روند!  

غزل صحنه تبلور احساس پاک و بی آلایش شاعر است. در غزل هیچ واسطه ای وجود ندارد و شاعر مستقیماْ‌ با ذات اقدس حق سخن می گوید. از دردها و رنجهایی که در دنیا می کشد. از دوری و فراقش و از آرزوی وصل! در غزل شاعر نه مدح و ثنای کسی را می گوید (مثل قصیده) و نه کسی را نصیحت می کند (مثل مثنوی) بلکه در آن خود را می شناسد و خودشناسی مقدمه خداشناسی است. برای همین همه غزلسرایان عارف هم بوده اند. از حافظ گرفته تا شهریار!  

در غزل استعاره اینقدر قدرت می گیرد که انسان عامی (نه عارف) که شناختی ندارد فقط ظاهر کلمات را می بیند و به باطن آنها پی نمی برد. این همه می و معشوق و زلف و یار که در اشعار غزلسرایان نامی می بینیم همه و همه نشانه ای بر توصیف و شناخت معشوق واقعی است. جایی خواندم که در خانه هر ایرانی حتماْ‌ دو کتاب موجود است. یکی قرآن کریم و یکی هم دیوان حافظ! این حکایت عجیبی نیست و گویای این حقیقت است که شاعر محبوب ما قرآنی را که در سینه داشته به غزل بیان کرده است! آری حافظ حافظ قرآن بود و جز کلام وحی چیزی به زبانش جاری نبود! 

انشا الله در آستانه سال نو و نوروز باستانی با توسل به قرآن کریم و تفال به دیوان حضرت حافظ نویدبخش سالی پر از خیر و برکت برای خود و خانواده و دوستانمان باشیم!