تصور کن

تصور کن جهان را در شبی تاریک و ظلمانی 

نه نوری و نه راهی و نه امیدی ٬ نه ایمانی 

تصور کن که تنهایی تو را از پا درآورده 

نه می بینی نه می فهمی نه گریانی نه خندانی 

تصور کن جهان سرد است و یخبندان طولانی 

تصور کن که از دنیا تو یک معنی نمی دانی 

تصور کن در این ظلمت به ناگه ذره ای کوچک 

به سویت گام بردارد به نرمی و گرانجانی  

کمی نزدیکتر آن ذره زیبا و بارانی 

نشیند بر سر بال دو زیباروی ربانی 

فرود آرند او را بر زمین آرام و پنهانی 

نشاندش درون خانه ای بس تنگ و جسمانی 

نمی دانی که بعد از این هبوط نرم و روحانی 

خدا را می توان حس کرد در قلبت به آسانی

زمین و آسمان در بطن تو آرام می گیرند 

ملائک در کنارت بال و پر سایند و پیشانی

سپس آن ذره از جان تو جانی تازه می یابد 

و مانند تو می گیرد به خود اندام انسانی 

به پایان می رسد ایام تنهایی از این فرزند 

به آخر می رسد ظلمت از این خورشید نورانی