زن

 

لافِ قدرت نزنم ، خانه عشق است تنم  

سرِ تعظیم  فرود آر  به پایم ، که زنم!  

                عشقِ قدرت که تو داری همه از بین برد  

                 قدرت  عشقِ  من  آباد  نماید  وطنم  

                                  این همه لطف که در کون و مکان می بینی  

                                   شمه ای  بود  ز  زیبایی  روح  و  بدنم  

                                                      لیک در طول زمان جور و ستم ها کردید  

                                                      روحم آزرد  و  شکست این  بدنِ سیمتنم  

آنکه از روز ازل بود گنهکار تویی  

آنکه می دید مجازات گناهِ تو ، منم  

                    شعرها پر شده از وصفِ جمالم ، اما  

                     خودم  افتاده  به  زندانِ  سیاهِ  عفنم  

                                         تو مرا بیشتر از جسم ندیدی افسوس  

                                         لذتِ  عشق نبردی که  هنر بود و فنم  

                                                            رازِ خوشبختی انسان ننهادند مگر  

                                                            کفِ دستان  نوازشگر سنت شکنم  

من زنم ، مرکزِ ثقل هنرستان وجود  

خلقت آغاز نگردد مگر از خویشتنم  

                  از بهشت آدم اگر رانده شده نیست خیال  

                  زن بهشت است اگر غور کنی در سخنم  

                                   دست در دست گذاریم نه دستی بر دست  

                                   مهربان  باش و نزدیک ، چنان  پیرهنم  

                                                    من اگر ماهم و زیبا تو چو خورشید بتاب  

                                                    تا سیاهی  شب  و  روز  به سویی  فکنم