شب آفتابی

می دونم رنگ دلت آبیه ٬ آبی 

حتم دارم به آسمونم تو می تابی

می دونم موهای مانند حریرت ٬ 

می شکنه شیشه عمرَمو به تابی

می دونی دنیا رو من با تو شناختم؟ 

واسه هر سئوال من صد تا جوابی 

وقتی یادت می کنم مست می شم مست 

به خدا قسم که تو شراب نابی 

دل مهربون تو هر جا که باشه 

پر می شه وجودم از دلت حسابی  

توی عشق و عاشقی کم نمی آری 

گرچه خوب اهل حسابی و کتابی

یاد تو مثل یه خورشیده تو ظلمت 

شب تنهایی مو کرده آفتابی! 

ماه و خورشید

ماه و خورشید اسم قصه­ایه که تاحالا بیشتر از هر قصه­ای برای دخترم ماهور تعریف کرده­ام. از وقتی خیلی کوچیک بود. شاید از دو سالگی ، شاید هم زودتر. هنوز هم هر وقت شبها ، قبل از خواب ازش می­­پرسم : دخترم چه قصه­ای دوست داری برات تعریف کنم؟ می­گه : ماه و خورشید! 

                                                      *    *    *

یکی بود یکی نبود. غیر از خدا هیشکی نبود. یه دختر کوچولوی نازِ خوشگل بود به اسم ماهور که هر شب می­رفت بغل باباش ، پشت پنجره ، ماه رو تماشا می­کرد! آخه اون خیلی ماه رو دوست ­داشت. چون ماه خوشگل بود ، روشن بود ، سفید بود! یه شب که ماهور داشت ماه رو تماشا می­کرد ، دید اِ . . . ماه غمگینه! ماه ناراحته! به ماه گفت : ماه جون؟ چرا ناراحتی؟ چرا غمگینی؟ ماه گفت : آخه می­دونی چیه؟ من خیلی دوست دارم خورشید رو ببینم. اما نمی­شه! چون خورشید روزها می­آد تو آسمون اما من شبها. و چون شب هیچوقت به روز نمی­رسه ، منم هیچوقت به خورشید نمی­رسم! ماهور اون شب همه­اش به این فکر ­کرد که چرا ماه نمی­تونه برسه به خورشید؟! اینقدر فکر کرد ، اینقدر فکر کرد تا اینکه خوابش برد.

فردا ماهور از مادرش پرسید : مامان جون؟ نمی­شه یه کاری کنیم که ماه برسه به خورشید؟ مامان ماهور گفت : چرا نمی­شه عزیزم؟ باید از خدا بخوای! ماهور رفت تو اتاقش ، دستهای کوچیک شو رو به آسمون بلند کرد و گفت : خدا جون ، یه کاری کن ماه برسه به خورشید!

چند وقت گذشت. یه روز که هوا گرم و آفتابی بود ، ماهور رفت پشت پنجره اتاقش که باغ رو تماشا کنه! آخه پشت اتاق ماهور یه باغ بزرگ پر از درخت بود. نسیم ملایمی شاخه درختها رو تکون می­داد. صدای بلبلها رو می­شد شنید. گنجشکها از این شاخه به اون شاخه می­پریدند. گربه ها پشت درختها کمین کرده بودند. یه کلاغ هم روی بلندترین شاخه بلندترین درخت باغ نشسته بود. ماهور همین جور که داشت به باغ نگاه می­کرد ، یه مرتبه دید که همه جا تاریک شد! روز بود اما همه جا تاریک شده بود! ماهور دوید رفت تو آشپزخونه ، دست مامان شو گرفت و گفت : مامان جون بیا ، بیا ببین تو اتاق من ، باغ تاریک شده! مامان ماهور اومد و از پنجره یه نگاهی به باغ انداخت. این ور رو نگاه کرد ، اون ور رو نگاه کرد. به آسمون نگاه کرد و لبخند زد. گفت : ماهور جون ناراحت نباش. اتفاق بدی نیافتاده ، خدا دعاتو مستجاب کرده و ماه رسیده به خورشید! نگاه کن. اون چیز گردی که جلوی خورشید رو گرفته ماهه! برای همین هم نور خورشید به زمین نمی­رسه و همه جا تاریک شده! ماهور خوب به آسمون نگاه کرد. گوشاشو خوب تیز کرد. دید ماه جلوی خورشید وایساده و داره بهش می­گه : سلام خورشید خانم. حال شما خوبه؟ سلامتین؟ من خیلی دوست داشتم شما رو ببینم. اما نمی­شد. تا اینکه یه دختر کوچولوی نازِ خوشگل دعا کرد. دعا کرد : خدا جون یه کاری کن ماه برسه به خورشید! و من حالا پیش شمام! خورشید هم به ماه گفت : منم خیلی دلم می­خواست تو رو ببینم. منم خیلی تعریف تو رو شنیده بودم. حالت خوبه؟ . . . ماه و خورشید حسابی با هم درد دل کردند و بعد ماه کم کم از جلوی خورشید کنار رفت. ماه که رفت دوباره همه جا روشن شد!

از اون روز به بعد هر شب ماهور می­رفت بغل باباش ، پشت پنجره ، ماه رو تماشا کنه دیگه ماه ناراحت نبود. ماه غمگین نبود. چون به آرزوش رسیده بود!

قصه ما به سر رسید ، ماه به خورشید رسید!  

جدایی

 

شب هجر من ندانم که چرا سحر ندارد 

مگر آفتاب حسنت به  دلم  نظر ندارد؟ 

        همه شب در این امیدم که پیامی از تو آید 

        مگر از  دل  نزارم ٬ دل  تو  خبر  ندارد؟  

                 غم خود به ناله گفتم که مگر به راه آیی 

                 عجبا که  ناله هم  بر  دل تو  اثر ندارد! 

                           زده ام به آب و آتش که رسم به خاک پایت 

                           گل  من ٬ مگو  به کویت  قدمم  گذر  ندارد   

                                     برو از میان چشمم که نبینمت  دوباره 

                                     که خمار چشم من از قدحت حذر ندارد 

                                              نه امید وصل دارم ٬ نه تحمل  جدایی 

                                              تو بگیر جان عاشق که بقا ثمر ندارد 

                                                        اگر آرزوی خورشید هنوز در دلم هست 

                                                        نفسی نمانده دیگر  و تو را  خطر ندارد 

چشمت مبند بر من!

 

 جانا من از تو دارم این شور و عشق و مستی 

چشمت مبند بر من ٬ در هر مکان که هستی 

گل دارد آرزوی روی تو در خیالش 

من در تعجبم از ٬ این قدر خامدستی 

ماه از فروغ رویت روشن شده جمالش 

اما خبر ندارد ٬ در اوج خودپرستی 

یاد تو در دل من ٬ مثل نفس کشیدن 

حس می کنم که جان از اندام من گسستی 

دیگر نمی شوم من دلتنگت ای پری روی 

چون آمدی و آرام در قلب من نشستی 

ای سایه سار سروت افتاده بر سر من 

طوفان غم نسازد خم قامتت به پستی 

مرغ دلم ندارد غیر از تو آشیانی 

خورشید اگر بسوزی بالم به ناز شستی 

دعایم کن

 

اگر در خانه قلب تو مهمانم ٬ دعایم کن 

اگر هر لحظه در یاد تو می مانم ٬ دعایم کن 

                                                    اگر باران عشق از چشمهایت تند می بارد 

                                                  تصور کن که من هم زیر بارانم ٬ دعایم کن 

اگر غم سینه ات را می فشارد مثل من هر روز 

منم  مثل  تو  جزو  مهربانانم ٬ دعایم کن 

                                                      اگر چشم انتظاری تا عزیزت باز برگردد 

                                                 به یادم باش من هم چشم گردانم ٬ دعایم کن 

اگر روح تو را هم بی وفایی می کند مجروح 

بده دستان گرمت را به دستانم ٬ دعایم کن 

                                               اگر زیباترین حس تو را هم مُرده می خواهند

                                                  به حرف تازه ای گاهی بخندانم ٬ دعایم کن 

به جرم عشق ورزی بندِ تنهایی به پا دارم 

ببین هر شب درافتاده به زندانم ٬ دعایم کن 

                                                  چنان دود سیاهی از دل نامردمان برپاست 

                                                که از خورشید هم نوری نتابانم ٬ دعایم کن