سفر

 

- بازم که داری گریه می کنی! 

- دلم می سوزه . . . چی کار کنم؟ 

- ای بابا . . . اون خدابیامرز حالا داره به ریش ما می خنده . . . به خدا راحت شد! خیال می کنی مرگ ناراحتش کرده؟ نه والله! 

- خیلی زندگی رو دوست داشت . . . دلش نمی خواست بمیره! 

زن میانسال با چادر سیاهش پهنه اشکی را که روی صورتش جاری بود ٬ پاک کرد. اینقدر گریه کرده بود که چشم چپش داشت از حدقه بیرون می زد. با تنها انگشتی که در دست راستش داشت ٬ آن را به جای خود برگرداند و جایش را درست کرد. 

- تا دم مرگ اخبار ۵/۷ تلویزیونو نگاه می کرد. به این امید که راه علاجی پیدا بشه! 

مرد جوان دگمه صندلی چرخ دارش را فشار داد و کنار طاقچه رفت. لیوان آب را پر کرد و خورد. 

- اشتباه می کنی . . . تصور کن یه روح سبک و بی وزن از اون بدن سنگین بلند بشه. دیگه نه در قید زمان باشه ٬ نه در قید مکان. بده؟ . . . این بهتر از اون زندگی نکبتی که . . .  

- خفه شو . . . پشت سر اون خدابیامرز اینجوری حرف نزن! 

- معذرت می خوام. منظورم . . .  

هر دو لحظه ای ساکت شدند. مرد کلاه گیسش را برداشت و با شانه کوچکی آن را مرتب کرد. 

- به خدا اون حالا راحت تر از ماست.آخه این زندگیه که ما داریم؟ . . . به خدا من حاضر بودم به جای اون بمیرم! 

- آره جون خودت! 

- باور کن . . . همش سختی ٬ همش نامرادی ٬ همش نکبت ٬ آخه این زندگی چیه که ما بهش چسبیدیم؟ . . . من که اگه همین الان عزراییل بخواد قبض روحم کنه ٬ حاضرم! 

زن عصای زیر بغلش را از کنار دیوار برداشت و به زحمت خود را از روی زمین بلند کرد. پاهایش مثل دو تکه گوشت از زانو آویزان بود. مرد با ترحم خاصی به او نگاه کرد. 

- صد بار گفتم بیا تهرون ٬ شاید راه علاجی باشه. 

- اگه راه علاجی بود ٬ یه فکری برا خودت می کردی. 

- پاهای من فرق می کنه. شنیدم تازگی ها فلج اطفالو با عمل خوب می کنن. 

- تو کی برمی گردی؟ 

- امشب. 

- یعنی تا شب هفت نمی مونی؟! 

- دوباره می آم. 

- با این وضعت؟! 

- اگه برنگردم ٬ کارهای شرکت می خوابه. 

- وای به حال اون شرکت . . . همین شرکت به کشتنش داد! 

- چی داری می گی؟! . . . چه ربطی داره به شرکت؟ 

- اون از دوری تو مریض شد . . . اگه نمی رفتی تهرون ٬ اگه همین جا پیش ما می موندی ٬ به این زودی نمی مُرد! 

مرد دست چپش را با دست راست بلند کرد و روی پاهایش گذاشت. دگمه صندلی اش را فشار داد و از اتاق بیرون رفت. 

- اون منو از همه تون بیشتر دوست داشت! . . . حالا هم دارم بهتون می گم ٬ راحت شد! کاش من به جای اون می مُردم! 

مرد اینقدر بلند گفت که همه اهل فامیل که توی آشپزخانه ناهار می خوردند ٬ سر برگرداندند و به او نگاه کردند. حتی یکی دو نفر که سالم تر بودند ٬ خودشان را به سختی به در آشپزخانه رساندند تا اگر با خواهرش دعوا می کند ٬ جدایشان کنند. 

                                       *       *      *  

اتوبوس با سرعت در جاده تهران حرکت می کرد. چراغهای سقف بجز یک چراغ قرمز خاموش بود. همه مسافران خوابیده بودند ٬ بجز مرد که با اندوه به کنار جاده نگاه می کرد و به ماه کم فروغی که توی آسمان بود. مرد سیاه پوشی از عقب اتوبوس آمد و کنار مرد نشست. مرد با تعجب به او نگاه کرد! 

- ببخشین ٬ من دو تا صندلی گرفتم که راحت باشم. 

- من اومدم جونِ تو بگیرم ٬ اونوقت تو جوش صندلی تو می زنی؟! 

- جونّ مو ؟! . . .

مرد با دقت به سیاه پوش نگاه کرد. صورتش مثل ماست سفید بود و لبخندی مثل یخ بر لب داشت. چشمانش نیمه باز بود و پلک هایش سنگین! 

- شوخی نکن آقا . . . راننده رو صدا می زنم ها. 

- مطمئن باش جز تو کسی منو نمی بینه.  

مرد به مسافران خواب رفته نگاه کرد و به راننده که انگار او هم خوابیده اتوبوس را می راند. 

- ولی چرا من؟! . . . من که سن و سالی ندارم! 

- مگه خودت نگفتی اگه عزراییل بخواد قبض روحم کنه ٬ حاضرم؟ 

- پس تو حرف منو جدی گرفتی. 

- من شوخی سرم نمی شه! 

- ولی من جوونم. آرزوها دارم . . . زندگی رو دوست دارم! 

- فکر نمی کنی بعد از مرگ زندگی راحت تری در انتظارت باشه؟ . . . با این سر طاس و دست و پای فلج؟! . . . با اون زخم معده و اثنی عشر؟! . . . و سرطان حنجره ای که هنوز ازش خبر نداری؟ 

- حنجره؟! . . . 

با دست سالمش گردنش را لمس کرد. عینک ذره بینی از چشمش افتاد. چشمانش خیس شده بود. معلوم بود که بدون عینک جایی را نمی بیند. بدنبال عینکش می گشت که روی پاهایش افتاده بود. 

- سرطان هم اگه به موقع مداوا کنی ٬ خوب می شه! 

- ممکنه سرطان درمان داشته باشه ولی مرگ نه! 

- من زندگی رو دوست دارم! 

- تو خیال می کنی داری زندگی می کنی؟! . . . اگه با من بیای ٬ می فهمی که چقدر در اشتباهی.  

- باور نمی کنم! 

- پس چرا اینقدر می گفتی مرگ اون خدابیامرز ٬ باعث راحتی و آسایشش شده؟! 

مرد جوابی نداد. عینکش را به چشم گذاشت و به صندلی کنارش نگاه کرد. خالی بود. انگار خوابی دیده باشد. به پاها و دستش خیره شد که چند سال پیش به خاطر تصادف در همین جاده ٬ مُرده بودند!

                                                          شهریور ۱۳۷۷  

چه دشوار است!

  

تو می دانی که آه از دل برآوردن  چه  دشوار است؟ 

تو می دانی زبان در کام خشکاندن چه دشوار است؟ 

تو می دانی که یار از دست دادن ٬ خونِ دل خوردن 

کنارِ چشمه و از تشنگی مردن  چه  دشوار است؟ 

تو می دانی که در مهتاب شب ٬ چون کورها بودن 

به روی ماهِ تو  دیده فرو بستن  چه دشوار است؟ 

صدای هر  کس و ناکس شنیدن  جز  صدای  تو 

لبِ نازت فرو بستن ٬ نخندیدن چه دشوار است؟ 

تو می دانی  کبوتر  را  اگر  بال  و  پرش  بندند 

پریدن هیچ ٬ او را زندگی کردن چه دشواراست؟ 

تو می دانی  اگر  گل  را  نوازش ها  کنی  هر دم 

چو از آبش کنی محروم خشکیدن چه دشواراست؟ 

عیان گویم ٬ در این ظلمتسرا خورشید را جستن 

ولی سر در گریبانها فرو بردن چه دشوار است! 

واژه ها

 

من از میان هزاران هزار واژه گذشتم    

                    برای وصف تو شاید که واژه ای باشد    

                                           ولی نبود ٬ تو در واژه ها نمی گنجی!   

رویای من

 

تو گویی خواب بودم ناگهان از خواب جستم 

هنوز   از  باده   چشمان  رویاییت   مستم 

                        تو افسونم چنان کردی به مژگان سیاهت 

                        نمی دانم که در خوابم  و یا بیدار هستم! 

                                    به رویایت که با چشم گشوده می توان دید 

                                    قسم٬ دست خیالت هست هر جایی به دستم 

                                                    تو خوابی یا خیالی یا پری یا نه ٬ اثیری؟ 

                                                   که هر جا می روم انگار پهلوی تو هستم 

                                          تو  رویای  منی  دستم  به   زلف   دلفریبت

                                          نیا دیگر به خواب من ٬ من از بندت نرستم 

                    عیان تر  کی توان این راز را با باغبان گفت 

                     که مست روی تو بودم که تیغت خست دستم 

                                  مده بازی  دلم را ٬ خواب باشم  یا  که بیدار 

                                  که من  طرفی از آغوشِ  بهشتِ  تو  نبستم 

                                                  اگر هر لحظه می بینم تو را هر لحظه خورشید 

                                                  مکن بیدارم از خواب خوش مستی ٬ که مستم! 

شعله

 

شعله ای دارم که دل را گرم و روشن می کند 

شوره زار  زندگی  را  باغ  و  گلشن  می کند 

                                                آهوی چشمش خرامان می رود در لاله زار 

                                                پلک چون بر هم زند٬  آرام  مسکن می کند 

موجهای  غم  نمی گیرند  دریای  دلم 

ساحل امن وجودش را چو بر من می کند 

                                                روی آرامش  نمی بینم  اگر  برگردد او 

                                                با نگاهش جان عاشق را مزین می کند 

من غریبم در میان دوستان٬ اندوه نیست 

او به لبخندی مرا ایمن ز دشمن می کند 

                                               راه و رسم عاشقی از  مهر  او  آموختم 

                                               مهرورزیدن نشان از خوب بودن می کند 

تا نگاه از آسمان  بگرفته ام  بر روی او 

چشم خورشید از فروغ شعله دیدن می کند