جدایی

 

شب هجر من ندانم که چرا سحر ندارد 

مگر آفتاب حسنت به  دلم  نظر ندارد؟ 

        همه شب در این امیدم که پیامی از تو آید 

        مگر از  دل  نزارم ٬ دل  تو  خبر  ندارد؟  

                 غم خود به ناله گفتم که مگر به راه آیی 

                 عجبا که  ناله هم  بر  دل تو  اثر ندارد! 

                           زده ام به آب و آتش که رسم به خاک پایت 

                           گل  من ٬ مگو  به کویت  قدمم  گذر  ندارد   

                                     برو از میان چشمم که نبینمت  دوباره 

                                     که خمار چشم من از قدحت حذر ندارد 

                                              نه امید وصل دارم ٬ نه تحمل  جدایی 

                                              تو بگیر جان عاشق که بقا ثمر ندارد 

                                                        اگر آرزوی خورشید هنوز در دلم هست 

                                                        نفسی نمانده دیگر  و تو را  خطر ندارد 

چشمت مبند بر من!

 

 جانا من از تو دارم این شور و عشق و مستی 

چشمت مبند بر من ٬ در هر مکان که هستی 

گل دارد آرزوی روی تو در خیالش 

من در تعجبم از ٬ این قدر خامدستی 

ماه از فروغ رویت روشن شده جمالش 

اما خبر ندارد ٬ در اوج خودپرستی 

یاد تو در دل من ٬ مثل نفس کشیدن 

حس می کنم که جان از اندام من گسستی 

دیگر نمی شوم من دلتنگت ای پری روی 

چون آمدی و آرام در قلب من نشستی 

ای سایه سار سروت افتاده بر سر من 

طوفان غم نسازد خم قامتت به پستی 

مرغ دلم ندارد غیر از تو آشیانی 

خورشید اگر بسوزی بالم به ناز شستی 

دعایم کن

 

اگر در خانه قلب تو مهمانم ٬ دعایم کن 

اگر هر لحظه در یاد تو می مانم ٬ دعایم کن 

                                                    اگر باران عشق از چشمهایت تند می بارد 

                                                  تصور کن که من هم زیر بارانم ٬ دعایم کن 

اگر غم سینه ات را می فشارد مثل من هر روز 

منم  مثل  تو  جزو  مهربانانم ٬ دعایم کن 

                                                      اگر چشم انتظاری تا عزیزت باز برگردد 

                                                 به یادم باش من هم چشم گردانم ٬ دعایم کن 

اگر روح تو را هم بی وفایی می کند مجروح 

بده دستان گرمت را به دستانم ٬ دعایم کن 

                                               اگر زیباترین حس تو را هم مُرده می خواهند

                                                  به حرف تازه ای گاهی بخندانم ٬ دعایم کن 

به جرم عشق ورزی بندِ تنهایی به پا دارم 

ببین هر شب درافتاده به زندانم ٬ دعایم کن 

                                                  چنان دود سیاهی از دل نامردمان برپاست 

                                                که از خورشید هم نوری نتابانم ٬ دعایم کن 

ستاره های چشم تو

 

ستاره های   چشم   تو ٬  تو  آسمون   بی کسی 

وقتی که چشمک می زنه ٬ پر می کشه دلواپسی 

                                      غنچه   اون   لبای  تو  ٬  تو   باغ   خشک   زندگی 

                                      وقتی که لبخند می زنه ٬ گل می شه هر خار و خسی 

ترانه   صدای   تو  ٬  توی   کویر   لحظه ها 

وقتی به گوشم می رسه٬ می رم تو باغ اطلسی 

                                             به من بگو  مهربونم ٬ تو  مهربونتری یا من؟ 

                                             وقتی که من می پرم و هنوز تو ٬ توی قفسی! 

توی حصار زندگی  قلبو  نمی شه  حبس کرد 

خونه  قلبم  مال  تو ٬ تو هم  برای من  بسی 

                                      حس  حضور  گرم  تو ٬ از اون  زمستون  با منه 

                                      بهار کی از راه می رسه ٬ تا تو هم از راه برسی؟ 

خورشید  اگه  پس نزنی  ابرای بی وفایی رو 

وقتی می آی سراغ من ٬ برام نمونده نفسی!  

وقتی نگاهت می کنم!

 

وقتی  نگاهت  می کنم  آرام  می گیرد دلم 

چشمم به راهت می کنم آرام می گیرد دلم 

                          وقتی که بعد از این همه سرگشتگی٬ یک ثانیه 

                           سر  در  پناهت  می کنم   آرام   می گیرد   دلم 

                                               وقتی  زلیخای دلم غرق  جمالت  می شود 

                                               یوسف به چاهت می کنم آرام می گیرد دلم 

وقتی که باران می زند بر شیشه چشمم٬ نظر 

بر  روی  ماهت  می کنم  آرام  می گیرد  دلم 

                                               وقتی به آتش می کشد غم٬ برگ خشک طاقتم 

                                               مِهرِ   گیاهت   می کنم   آرام   می گیرد   دلم 

                       وقتی دروغ از هر طرف بیخ حقیقت می زند 

                       ترک  بلاهت  می کنم   آرام   می گیرد  دلم 

خورشید می سوزم من از هُرم نگاهت ٬ بندگی  

چون  پادشاهت  می کنم   آرام   می گیرد  دلم